MOLA
Saçlarımı erken rüzgarlarla dağıttım
Alnımdaki lekeler eylül ıslıklarından
Yüzüm kör bir aydınlıkta nedensiz şimdi
Yani nedensizim, yani yolum uzun, gün kısa
Alıştım, artık çiçeklerle deniyorum kendimi
Son kimliğim de aşınmıştı geceye karışmaktan
Gülüşümün adını bulamayacaklar, biliyorum
Çocukluğum yaşlanmayacak uğultularda
Eskiyen günlerde bir ilenç var, bunu da biliyorum
Resimler yırtılırdı bakışlarımdan, yine de üşümezdim
Yine de uzanırdım sabahın buğusuna
Unuturdum göğsümü delen ışıkları
Seni artık yaz sularında aramıyorum
Burda geceler yoksul, çocuklar suskun
Ve binlerce söz ölüsü ellerimde
Ben de susuyorum, sustum artık
Sustum ve yüzüm kanamıyor hiç bir güle
Adnan azar
DİĞER SAYFA ACILIYOR 45 SANİYE SONRA
