DİYARBEKİR KALESİNDEN NOTLAR VE ADİLOŞ BEBENİN NİNNİS
1.
Varamaz elim Ayvasına, narına can dayanamazken,
Kırar boynumu yürürüm. Kurdun, kuşun bileceği hal değil,
Sormayın hiç Laaaaal… Kara ferman çıkadursun yollara,
Yarin bahçesi tarumar, Kan eder perçem Olancası bir tutam can,
Kadasına, belasına sunduğum, Ben öleydim loooy…
Elim boş, Ayağım pusu. Bir ben bileceğim oysa Ne afat sevdim.
Bir de ağzı var dili yok Diyarbekir Kalesi…
2.
Açar, Kan kırmızı yediverenler Ve kar yağar bir yandan, Savrulur
Karacadağ, Savrulur zozan… Bak, bıyığım buz tuttu,
Üşüyorum da Zemheri de uzadıkça uzadı,
Seni, baharmışın gibi düşünüyorum,
Seni, Diyarbekir gibi, Nelere, nelere baskın gelmez ki
Seni düşünmenin tadı…
3.
Hamravat suyu dondu, Diclede dört parmak buz,
Biz kuyudan işliyoruz kaba – kacağa,
Çayı kardan demliyoruz. Anam sır gibi saklar siyatiğini,
“Yel” der, “Baharın geçer”. Bacım, ikicanlı, ağır,
Güzel kızdır, bilirsin. İlki bu, bir yandan saklı utanır
Ve bir yandan korkar Ölürüm deyi.
Bir can daha çoğalacağız bu kış.
Bebeğim, neremde saklayım seni ?
Hoş gelir, Safa gelir, Ahmed ARİF’in yeğeni…
4.
Doğdun, Üç gün aç tuttuk Üç gün meme vermedik sana Adiloş
Bebem, Hasta düşmeyesin diye, Töremiz böyle diye,
Saldır şimdi memeye, Saldır da büyü…
Bunlar, Engerekler ve çıyanlardır, Bunlar,
Aşımıza, ekmeğimize Göz koyanlardır,
Tanı bunları, Tanı da büyü…
Bu, namustur Künyemize kazınmış,
Bu da sabır, Ağulardan süzülmüş.
Sarıl bunlara Sarıl da büyü…
Ahmed ARİF
