Bir Sevgi Oylumu Mor Menekşe
Sevgi olmasa,
Üşürdüm kuyularda ey dost!
Karanlığın rüzgârı dalgalandıkça,
Sevgidir çoğaltan soyumuzu;
Sevgiliyi andıkça. Şiir olmasa,
Olur muydum sanki şimdi ben?
Geçmişin ve geleceğin dilidir şiir.
Ne zaman yakalasa beni içimden,
Nadide çiçeklerden bir iksir.
Umut olmasa,
Yürekte ne ışıyacaktı kandil kandil ?
O umutlar ki her zaman bir kutlu asa,
Yeşertir en çorak gönül topraklarını Çil çil! …
Düş olmasa,
Tükenir miydi hiç penceresiz geceler ?
Can kendini vururdu yokuşa,
Kilitli kapılar gibi Birbirine kilitlenirdi bilmeceler.
Hülyâ olmasa,
Ruh nasıl hicret ederdi tâ yıldızlara?
Şiir, düş, umut ve hülyâ
Bir sevgi oylumu mor menekşe;
Selâm kaleme, kâğıda.
Sabır olmasa,
Nasıl yumuşatacaktık ayrılığın kemiklerini ?
Hayatlarımızla bağlı olmasak toprağa,
Ezgilere karıştırıp kimyasını
Böylesine koklayabilir miydik çiçeklerini?
Hasat vaktidir şimdi,
Şiirin en güzel sabahı,
Sevginin ak topuklarını yüreğe vurduğu an,
Ne ışık, ne rüzgâr, ne de sular uyuyabilir artık;
Dipdiri bir medeniyettir kan ?
BAHAETTİN KARAKOÇ
