Vazgeçtim her şeyden! Artık hiçbir mutlulukta gözüm yok.
Kendi halinde yaşamak istiyorum. Her şeyden herkesten uzak !
Bu bir kaçış değil aslında! Anladım ki zorlamayla bir şey olmuyor.
Sadece kendini harap ediyorsun. Oysa ne hayallerim vardı geleceğe dair!
Her gece başımı yastığa koyduğumda umut dolu rüyalara dalıp giderdim.
Mutlu bir yarın inşa etmek için çabaladım.
Yüreğime dokunan ve bana huzur verdigine inandığım herkesi bağrıma bastım.
Sevmenin, sevilmenin masumiyetinde idi duygularım.
Kimi ezip geçti. Kimi kırıp döktü kimisi de gülüp geçti.
Yaşama arzusu tükenir mi insanın? Ben tükendim.
Zaten onca çirkinlikler varken hayatı güzel görmek kuru bir avuntuydu.
Yıllar var şahit ki kimseiçin degmiyor kendini harap etmeye.
O yüzden dedim ya artık kalabalıklarbana dar geliyor!
