Yaşamak; üçüncü sınıf pavyon şairlerinin, sınıfı belirsiz kadınlara yazdığı şiirler gibi iğreti duruyor üzerimde. Günbatımına doğru yönelen bir tren yolu gibi döşenmiş kırmızı çizgiyi takip ediyorum. Sanki bütün kabileler bu rayların üzerin de idam edilmiş gibi. Ayrılık ne renk? Diye düşünüyorum sessizce, Utanıyorum. Akrep,yelkovanın peşinden koştukça geride bırakacağım sevgilimi hatırlıyorum. Akrep bendim. Yelkovan hep firari… Konçerto, alkol, sigara, müzik ,tebessüm. Mükemmel ölüyorum.T ek eksik var içimde, tutamadığım bir sıcak el… En çok özleyeceğim bir çift siyah göz….Gerisi? Anlatılamayacak kadar karanlık……??
