Yarım kalan cümlelerdi sana söylenmeyen.
Söylenince utanan, utanınca şiirleşen. Bir ben biliyordum
gözlerinde mavileşen yüreğini. Birde sen bakabiliyordun
mavi. Gözlerin mavi değildi, ama yüreğin. Sevmek için
çoktan mavileşmişti. O yüzden, Seni yazacak şair azdı. Ve adın.
Şiir olmalı ve doyasıya seni yazmalıydım içime. Senin gülüşünü
gördüğüm an. Sayfa sayfa şiirleşiyorum. Tıpkı denizin mavisi
gibi. Ve Sana olan Aşk gibi. Sana olan özlem gibi. Kavusmak mı.
İşte o senden bana çok uzak. Aramızda şehirler değilde. Ölüm
varmış gibi yabancılaştık. Sen beni tanımamazlıktan
geliyorsun. Ve ben seni her an yanımdaymış gibi hissediyorum.
Tıpkı denizin sahile vurduğu dalga gibi. Her an her dakika.
Sen varsın bende. Unutma bu bendeki sana olan
“AŞK“. Asla “BİTMEYECEK”…
