Tutup ellerimden alıp gidesim var kendimi.
Şöyle Uzaklara, mor sümbül kokulu dağlara, yalnızlıklara.
Ne bileyim işte kimsenin olmadığı keşfedilmemiş kıtalara.
Aklım kendine boşluğu derin bir kuyu, düş ormanları düşlüyorum geceler boyu.
Biraz Ayrılıktan kaçıyorum biraz da kalabalıklardan.
Belki huzura erer hayallerim.
Ah yarım kalan hayallerim, ağlamak işte benim kaderim…
