Tükenmeyen
Bahar göklerinin iklimi sende, Ağlayışın, gülüverişin iyi,
Bu kaçıncı kaçış, “tüh!..” dedirtecek? Bundan böyle, “gel” demeden gelsen de
Ömrümce içimi kurt kemirecek, Gönlümden geçeni söylemek uzun,
Kop-koyu camların gölgelendiği Gözlerimi, görebiliyor musun?
NE Kİ!.. Güneşli havaları sana verdim Al götür.
O, bensiz neye yararsa! Bir başka dünyadan gelmişçesine
Beni böyle darma – dağın eden kim. Eski dönemece girmişim yine
Takvimler kopmasın, saatler sussun. Apaçık gönlüme, güvenin varsa
Çekinmeden, girebiliyor musun? BELKİ!.. Yanında en yakın özleyışlerle
Yorulan benim, ama, kimdir yoran? Bilseydin nasıl da durgunlaşırdın.
Bakışlarındaki menevişlerle Tükenmez sandığım sabrı, taşırdın
Bütün sorularım bir yanda dursun: Gözlerime girip – girip oturan
Ellerini, verebiliyor musun? PEKİ!..
Gültekin Samanoğlu
