Söyler
Zaman olmuştur ki
Dumanlı havuzlarda soğuk nilüferler
Bulutlara savrulmuş ateş kuşları
Korkulu bir hicrani söyler
Zaman olmuştur ki
Dalgınlıkları hisarbuselik kızların
Bildik şarkıları birden unutuşları
Aynalarda solan gün Bilinmez hangi uğultulu
Ahval-i perişanı söyler Zaman olmuştur ki
Loş salonların heyhula büfelerinde
O kristal fanuslu yorgun saat
Fena halde durmuş görünse de
Başka bir boyutta başka bir zamanı söyler
Zaman olmuştur ki
Falcının avucunda tuttuğu sihirli küre
Aslında yaşanmamış belki hiç yaşanmayacak
Ancak ne kadar renkli
Ne kadar yanardöner bir ömr-i zerefşani söyler
Zaman olmustur ki Belki sonbahar belki akşam
Tepeden tırnağa silme yıldız Belki haziran gecesi
Sanki bir hayal oturmuş o tenha piyanoya
Parmak uçlarında tatyos efendi’nin
Herkesin unuttuğu bir bestesi Çalıyor doya doya
O evçara beste ki Çevresinde avizelerden
Gökkuşağı serpintileri Güllerdeki şuhu
O serv-i hiramani söyler Zaman olmuştur ki
Yanar mor zambaklar buğulu gece lambaları
Bir katar kaybolur haydarpaşa garı’ndan
Bırakıp gümüş çığlıklarını tel tel ardında
Ağır ve cefakar bir marşandiz katarı
Kıvamlı bir sessizliğe batmış ıhlamurlar
Yalnız kuzguncuk’taki yalıda Karanlık bir gazelhan
Yanık yanık bir aşk-i bi-amani söyler
Zaman olmuştur ki Sızar gecenin suları simsiyah camlardan
Havada ölüm parıltısı adeta çelik Fi bin dört yüz beş
Dersaadet’te yazıldı işbu gazel Avuçları kan yüreği delik deşik
Yaşlanmış ama uslanmamış Bir eski militanı Bir şair-i devranı söyler
Attilâ İlhan
