Senden
Bir zaman lâle de sendin bize, peymâne de sen, Bağda ırmaktın akan, bahçede rüzgârdın esen. Göl sanırdık ne zaman dalsak ela gözlerine, Seyrederdik seni günlerce gülistan yerine. Saçlarındaydı bütün tılsımı binbir gecenin, Seher alnında, şafaklar gülüşündeydi senin. Aramazdık gece mehtabı yüzün parlarken, Bir uzak yıldıza benzerdi güneş sen varken. Ezelî şi’rinî yazdıkça tabiatte bahar, Düşünürdük ki tabîatte olan, sende de var! Ve bilirdik ki tabiat, süzerek cevherini, Toplamış sende açık, gizli güzelliklerini. Daha kuvvetli görürdük seni hilkatten de, Onda kaybettiğimiz sırrı arardık sende… O zaman sende bulurken biz ömür menbaını Ansızın sardı adem rengi o cennet bağını. Her geçen yıl, o güzellikleri senden çalarak, Serpiyor yerlere bir gül gibi yaprak yaprak… Seni has bahçeler üstünde görürken daha dün, Bizi hayran ediyor saksıda bir gonca bu gün! Şehriyâr olsa da yalnız gidiyor kabre giden; Dönüyor gözlerimiz âleme, sensiz, yeniden.
Faruk Nafiz Çamlıbel
