Sevmek Sevilmek Üstüne
Çiçek misin, kuş musun; rengin, kokun ve sesin
Varla yok arasında; hayaldesin düşdesin.
Ellerin yeşil ışık, sonrası hep kırmızı;
Sabahlarımda şiir, akşamları bestesin.
Gel desem geliversen pür heyecan, pür neş’e;
Ah bir söyleyebilsem: ‘eller ne derse desin! ..’
Bu çağrı hangi nazı getirmezdi insafa?
Naz değil o, anladım: çaresiz boş hevesin.
Sevmişsin ya ne çâre, böylesi sevildin mi? ‘
Sevilmek kâfi’ diye, verdiğin karar kesin.
Sevmenin, sevilmenin doruğundasın, tamam;
Sevdiğine kul köle, candan sevene nesin?
Hayatı kucaklayan doyumsuz yorgunlukla,
Yorgun gönül gözüme inen en son perdesin.
Bunca yıl sonrası bu, kırkbir kere maşallah!
Bırak artık bu rüzgâr nasıl eserse essin…
Gültekin Samanoğlu
