Kapanmaz yaraları sabırla kurutmuştum
Kazımıştım kalbimden, adını unutmuştum
Yaşıyordum, kendime göre bir yol tutmuştum
Bir gün rüyama girdi, gözleri dolu baktı
Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı.
Depreşmiş özlemiyle üzerime yürüdü
Ürperdim, sevgisiyle benliğimi bürüdü
Yalvardım, yapma diye, tuttu yerde sürüdü
Gözlerimden çığ gibi yaşlar içime aktı
Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı.
O an ıssız kalbime binlerce ok saplandı
Aklım, fikrim, iradem varlığıyla kaplandı
Yaşadığımız anlar içtimada toplandı
Uzattım ellerimi, ufuktan da uzaktı
Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı.
Zor kuruntu her zaman yaşadığım bu rüyâ
Dalmak istemiyorum, korktuğumdan, uykuya
Çoktan küstüm hayata, umutsuz yaşamaya
Yine terk etti, beni melül, mahzun bıraktı
Yakma dedim, küllenmiş duygularımı yaktı.
Abdulkadir Karaman
