İşte Bir Şiir
Bir akşamüstüne doğrunun melankolisini sonsuzlaştırmak istiyorum
Yaşadığıma tanık olun
Bu bireysel çırpınışları aşmak istiyorum, tanık olun
Ama bir aralıkta yaşıyoruz sanki,
Yeryüzü ayaklarımızın altından kayıyor ve kimse bunun
Farkında değil
Heryerde benciller ve ukalalar kendi ölçülerine zorluyorlar hayatı
Ve hiç kimse denizin nasıl büyük ve derin birşey olduğunun
Farkında değil
Ve hiç kimse bir karpuz kabuğundaki çıldırtıcı, taze ve derin
Yeşilliğin farkında değil
Ve hiç kimse çocukların neden mahzun oldugunun farkında değil
Ve onları nasıl bir dünyaya hazırladığımızın
Hafifçe başım ağrıyor, bir çocuk ağlayışı, geçen bir tren, vakitsiz bir horoz
Birazdan televizyon sesi yükselir, hayatımızı karartmak ve zapt u rapt altına almak için
Hiçbir şairi kıskanmıyorum ve hiçbir şaire özenmiyorum, istiyorum ki
Kendi çırpınışları, kendi savruk davranışları içinde
Bir disiplin yaratsın şiirim
İşte durup dururken uzak semtlerinde
Ankara’nın geniş ve soğuk
Bir gecekondu akşamının izlenimi geliyor aklıma
Ve tereddütsüz geçiyorum şiirime bunu
Mutlu olmayı bir kez yitirdim sonsuzca belki de
Üzüntüyle ayrılıyorum bu şiirden
Ataol Behramoğlu
