İstanbul
Bu şehrin akşamını seyrettik,
Ufukta erirken güneş.
Sahillerinde gezindik,
Hayal ve baharla eş.
“Moda Koyu” yanmada,
Renklerin grubuyla,
Karşıyakanın minareleri aksetmede suya,
Bütün gururuyla.
Sabahın ilk aydınlığını
Yudumlarken deniz,
Balıkçı tekneleri
Yola çıkar sessiz ve kimsesiz.
Fâni olmuş seneler
Evlerde beklenir,
“Üsküdar”ının servileri,
“Eyüp” sırtlarına
Ses verir.
Kulak kabartır
Allah da-kul da
Bir tarih dinlenmede
İstanbul’da.
Ölümlü, gep geçici, kalımsız
Necdet Evliyagil
