Hep saklı duruyordu içimde umutlarım.
Doğacak güneşi bekliyordum sabırla.
Kırgındım ama küsmemiştim hayata.
Zor zamanlarım oldu şikayet etmedim kimseye,
çünkü kimsem yoktu. O yüzden yalnızlığı çok sevdim.
Yine de hep dost aradım, bir sırdaş ya da bir arkadaş.
Oturup dertleşmek istedim belki ağlamak.
Güvenmek istedim, gülmek ve güzel günler paylaşmak.
Yalnızlığı seviyordum ama yanımda
birinin olmasını daha çok istiyordum. Olmadı!
Şimdi kaleme kağıda daha sıkı sarılıyorum.
Aslında Yalnız değilmişim onu anlıyorum…
