Eskidikçe
Güneşi karşılıyoruz mutlu çığlıklarla öperek,
Dağı, ovayı Yüzyılların uykusunu Otu, börtü böceği,
Bir kanat vuruşta uçan kartalı, Ağır akan ırmağı,
Ağzında dünyayı taşıyan leyleği, Korkunç bir yalnızlık duyan karacayı.
Yaşamak süsler eklemektir sonsuz gerçeğe Derin bir soluk almak gibi
Pencereden dışarı bakmak gibi gökyüzüne,
Bir kırlangıç uçmak gibi Kök salmak gibi toprağa;
Ölümse, açılan bir eski zaman sandığı.
Zaman diyorsun, bir çingene gibi karşıma çıkıyorsun o zaman,
O zaman zaman kaçıyor; Kim tutabilir şimdiyi dünü eskiyi
Ölümlerden ölüm beğeni Kırk katırı kırk satırı ?
Saçlarında güller, karanfiller, dünyanın en güzel kırları,
Saçında gelincikler, sabah çiyi ve tarlakuşları
Çizmeli kedi Yedi derya geçen şehzade En güzel sırma tel
Sabahın yedisi ve ıssız göl Ve güneşin hiçbir şeyi
Güvercinlerin çığlığı! Yüz çocuk ırmağa koşuyor
Bin çocuk daha Ve yanıyor ayakları kumlarda
Tozda ve küllerde ve saçında. Anılar eskidikçe, insan yaşlandıkça
Kavağın gölgesi suya düştükçe Rüzgârın sesi ve sis, odaya dolar
Ve dağlar uzakta çok uzakta Şimdi, şu sabah gibi güzel oldukça
Kırıldıkça kırağı. Uçuşunu görmek güvercinlerin gökte
Beni bir çocukluk anısı gibi duygulandırıyor;
Görmüyor güneşi akşam ezanı köyde.
Yalnız sular mı uykuya varacak dağlar kayalar mı şimdi ?
İşte çam çıraları da bitti Haydi sen de var uykuya:
Çöksün üstüne gecenin karanlığı!
Ali Püsküllüoğlu
