DELİYİM ,YORGUNUM
Ben deliyim… Yorgun ve yalnızım. Kaldırımlara misafirim… Gecenin gözleri üzerimde. Denizin ortasında küçük bir adayım, yüzme bilmem… Yüreğimi bir yere bırakmışım, bıraktığım yerden çok uzaklardayım. Kapıları kapatmışım üstüme, sürgüleri beynime çekmişim. Ey! Sabreden derviş bana da sabretmeyi öğretsene. Ben deliyim, …ama çok şey bilirim. Renkler ve zevkler hiçbir şey ifade etmez bana… Sonların başladığı yerden, başlangıçların son bulduğu yere gidiyorum. Kara bir tren gibiyim yani, bir istasyondan bir istasyona, hep aynı raylar üzerinde.
Ben deliyim Ruhun içinde büyüyen “SİYAH MATEMİ” atmak istercesine MAVİ’dir kalbim Ellerim sensizliği anlatamayacak kadar titrek…Ürperirim esen rüzgar “sol yanımın” boşluğunu anımsadıkça…. Gelme kalsın bu SOĞUK bana hatıra…Konuşurum ben duyma SÖZCÜKLERİMİ tutamam …Gelme bir kahveyi KIRK YIL “yarım bırakılan” “kırık fincanın kırıklarını” BİN YIL ödeyemem…..
Ruh yorgunuyum, Gönül yorgunuyum, Hayat yorgunuyum, Öğrenmek, Bilmek, Anlamak, Anlamamış gibi yapmak, Düşünmek, Hissetmek, Tanımak, Tanık olmak, Katlanmak, Anlayış göstermek, Görmezden gelmek,,Üzerinde durmamak,,İdare etmek, Üzülmemiş görünmek, Alışmak, Alışamamak, Sabretmek, Katlanmak, Beklemek YORGUNUYUM……
