Dağılan Gül
Ne söylersen söyle bu aşk ikimizindi
İkimizindi bir zamanlar aynı gökyüzü
Bir samanın tutuşması gibi olan şey
Biraz erzurumdu biraz rize biraz mardin
Geniş, dingin, sürekli bir yurt gibi
Ne söylersen söyle rüzgardır duyan
Düşleri çağıran iri siyah gözleriyle
Ve yanıbaşımızda mutlu kalan ne var ki
Belki bir kuş akşamın ölü ağzındaki
Sadece güldür dağılmış ayaklanmaya
Ne söylersen söyle ruhum bağırıyor
Acı içinde bağırıyor giden her şeye
Uzak kapıların ses verip çağırmadığı
Mutsuzluk değil mi biraz da şarkıdır
Üzgün, kırık, iri bir gül gibi kanayan
Ne söylersen söyle bir gün yiteceğiz
Çam seli halinde kalabalık bir orman
Alıp götürecek bizi kuytu ölümlere
Yaşamanın anlamını sorsam da söyleme
Konuştukça bir gemi açılıyor kıyıdan.
BEHÇET AYSAN
