Bugün ben yokmuşcasına uyandım. Sanki sabaha değilde
ölüme uyanmış gibiydim. Gözlerim yaşardı. Bu ölümün korkusu
değildi. Seni kaybedebilecegimin korkusuydu. Bir daha biz
olmacakmıyız diye düşündüm. Hıckırıklara boğuldum. Evet
bugün ölmedim. Belki de hiç beklemedigin bir günde ölüm çalar
kapımı. Ama bir gün tam bana ihtiyacın oldugunda. Aradığında beni
bulamazsan. Ne yaparsın söyle sevdiğim söyle ne yaparsın.
Aradagında ben degilde bir başkası telefonuma çıkarsa. Ne
yapacaksın ne diyeceksin. Yunus’u aramıştım diyeceksin.
Ama karşındaki hıçkıra hıçkıra ağlayacak ve yunus’u
kaybettik diyecek. Söyle o an yokluğuma dayanabilecekmisin.
Varlığımı hiçe saydığında. Yoklugumu da hiçe sayacakmısın.
Senden bir tek birşey istiyorum. Eğer bir gün ölürsem.
Mezarımın başına gelip toprağımı okşarmısın sevgili.
Senin beni sevdiğini hissetmek istiyorum. Belkide o an
kulağına bir rüzgar fısıltısı gelecek. Işte o fısıltı benim
sesim olacak. Ürpereceksin belki. O seste benim son
nefesim olacak. Elvedalarımı dutacaksın.
“SENİ ÇOK SEVİDİĞİMİ” duyacaksın
