Bir cefa toprağı olduk
Her yağmurun seli bizim
Bahar vakti bahçelerin
Kuru kalmış dalı bizim
Dünya kaldı berbatlara
Çıktılar hep üst katlara
Bu kavganın feryatlara
Terkedilmiş teli bizim
Sonu yok dünya yasının
Kuluyuz nân kavgasının
Sofra erkan başkasının
Eşiklerin çulu bizim
Peşinde hayat göçünün
Mestiyiz dünya hiçinin
Şu dağdaki kel keçinin
Uzayacak kılı bizim
Abbas Sayar
