Beşikten Mezara Kadar
Seni istikbâl için önce gelmek cihâna, Ve başkasından almak sonra geliş müjdeni. Bir nefes dinlemeden yıllarca koşmak sana Aramak her tarafta…Bulmamak asla seni. Suda, rüzgârda, kışta senin sedanı duyup Seni beyaz çiçekli dallar içinde sanmak. Vuslatın rüyasını görmek üzre uyuyup Hasretin azabına ermek için uyanmak Başka bir şekle koymak hergün güzel yüzünü Boyamak gözlerini bir siyah, bir maviye, Tek seni hayâl için süzerek batan günü Gece mehtaba dalmak, sen de dalmışsın diye. Seni anlatmak üzre yazıp her gün bir gazel Geçirmek ömrü yalnız sana dâir eserle. Saçlarını çözerek hülya dizinde tel tel Bugün güllerle örmek, yarın menekşelerle… Tesadüf ümidinin butiği müthiş anda Dudağa kanla çizmek yeniden tebessümü: Seni istikbâl için artık öbür cihanda Dosta el sallar gibi davet etmek ölümü.
Faruk Nafiz Çamlıbel
