Nefes kadar kısa ömrüm ve geçip gidiyor.
Kimler geçip gitmiyor ki! Düşünüyorum da bazı zaman meğer ne
çok yanılmışım hayat denen bu kısa yolda.
Öylesine zamansız ve bir o kadar amansız
yaralarım oldu. Geçmişe dönüp baktım koca bir hiç.
Pişmanlık, öfke ve hırs… Affetmeyişim kendimedir.
Kırgınlığım herkese. Nefes kadar kısa diyorum
ömür! Yani çabalarım boşuna. Yine
yalnızım, yeniden yarım kaldım. Ve bir daha yara aldım.
Ama alıştım defalarca kırılmaya. Defalarca ağlamaya…
Belki hiç önemi yoktur bunca geçen yılların.
Belki hiç yaşanmamıştır bu ömür. Mutluluk mu ?
O çok uzak, yasak, erişilmez. Yani bize göre değil…
