Bir Gün Ölürüm
Uzak solgun çocukluğum
Akşam alacası, kasaba,
Çatılarda kargalar
Hüzünlü gençliğim
Sabahcı kahveleri
Umutsuz aşklar
Bir anı tüneği şimdi
Yaşadığım geçmiş yıllar
Ben derim ki
Ömrüm, ömrüm
Mumlar neden eriyip sönerler de
Tersine doğru yanmazlar
Uzayarak yeniden?
Ve insan doğmak ister mi
Bir daha, ölmek için?
Ölümü arayarak geçti
Bunca yılım
Kötü annem
Beni komşunun oğlu kadar seven
Yok olan babamdı belki
Ölüm tutkumu pekiştiren
Elbet bir gün ölürüm
Ömrüm ömrüm
Ve yanan mum
Kara bir fitil bırakır ardında
Ne kadar benzeşiyor birbirine
Zifiri karanlıktı gece
Mum bitti, yanmadı tersine
Beyaz mürekkeple yazdım
Bu şiiri karanlığın üstüne
Ben derim ki
Geçip gider zaman
Geri alınmaz bazı şeyler
ömrüm ömrüm
Ve yanan mum
soğur cehennem bile
Metin Altıok
