Beni Unut
Açık pencereden sesleniyor,
Ağacın yapraklarına söyletiyor:
“Beni unut!” Oturduğu evin balkonundan,
Bulutlara haber salmış olacak,
Ne dedikleri işitilmiyor ama, anlıyorum:
“Beni unut!” Damların üstünden geliyor bu ses,
Tramvaylar, otobüsler getiriyor,
Denizden motorlar getiriyor.
Bazen dalıyorum, insan hali,
Bir karanlık içinde gözleri Islak, siyah konuşuyor:
“Beni unut!” O gece yan yana yürüyorduk,
Hiçbir şey konuşmuyorduk,
Fakat sesi, durmadan kulağımda çınlıyordu:
“Beni unut!” Bu trene de ne oluyor bilmem
Yolunda doğru dürüst yürüse olmaz,
Yenikapı’dan her geçişinde
Avazı çıktığı kadar bağırıyor:
“Beni unut!..” “Beni unut!..”
Anladım, herkes ondan yana
Rıhtımdaki vapur, kilise çanları,
Radyoda şarkı, sokak satıcıları,
Caddeler, bulvarlar onu tutuyor.
Olmayacak bir zamanda sesleniyor:
“Beni unut!..”
Arif DAMAR
