NEDEN İMTİHAN EDİYORSUNUZ ?

dünya zevkini düşünüp (her türlü, büyük-küçük) hastalıktan ıztırap çeken kardeşim!

Bu dünya eğer daimî olsaydı ve yolumuzda ölüm olmasaydı ve firak (ayrılık)

ve zevâlin (ölüm) rüzgârları esmeseydi ve musibetli, fırtınalı istikbalde mânevî kış

mevsimleri olmasaydı, ben de seninle beraber senin haline acıyacaktım.

Fakat madem dünya birgün bize “Haydi, dışarı” diyecek, feryadımızdan

kulağını kapayacak. O bizi dışarı kovmadan, biz bu

hastalıklar ikazatıyla şimdiden onun aşkından vazgeçmeliyiz.

O bizi terk etmeden, kalben onu terke çalışmalıyız.

Evet, hastalık bu mânâyı bize ihtar edip der ki:

“Senin vücudun taştan, demirden değildir. Belki daima ayrılmaya müsait muhtelif maddelerden

terkip edilmiştir. Gururu bırak, aczini anla. Mâlikini tanı, vazifeni bil,

dünyaya niçin geldiğini öğren.” Kalbin kulağına gizli ihtar ediyor.

Hem madem dünyanın zevki, lezzeti devam etmiyor. Hususan

meşru olmazsa, hem devamsız, hem elemli, hem günahlı oluyor.

O zevki kaybettiğinden hastalık bahanesiyle ağlama;

bilâkis hastalıktaki mânevî ibadet ve uhrevî sevap cihetini düşün, zevk almaya çalış.

Bediüzzaman Said Nursi (25.Lem’a, 6.Deva)

* * *

Eğer hastalık olmazsa, sıhhat ve âfiyet gaflet verir, dünyayı hoş gösterir, âhireti unutturur.

Kabri ve ölümü hatırına getirmek istemiyor. Sermaye-i ömrünü bâd-ı hava boş yere sarf ettiriyor.

Hastalık ise, birden gözünü açtırır. Vücuduna ve cesedine der ki: “Lâyemut

(ölümsüz) değilsin, başıboş değilsin, bir vazifen var.

Gururu bırak, seni Yaratanı düşün, kabre gideceğini bil, öyle hazırlan.”

İşte hastalık bu nokta-i nazardan hiç aldatmaz bir nâsih ve ikaz edici bir mürşiddir. Ondan şekvâ(şikayet)

değil, belki bu cihette ona teşekkür etmek, eğer fazla ağır gelse sabır istemek gerektir.

Bediüzzaman Said Nursi (25.Lem’a, 3.Deva)