DELİYİM ,YORGUNUM Ben deliyim…
Yorgun ve yalnızım. Kaldırımlara misafirim…
Gecenin gözleri üzerimde. Denizin ortasında
küçük bir adayım, yüzme bilmem… Yüreğimi bir
yere bırakmışım, bıraktığım yerden çok uzaklardayım.
Kapıları kapatmışım üstüme, sürgüleri beynime çekmişim.
Ey! Sabreden derviş bana da sabretmeyi öğretsene. Ben deliyim,
ama çok şey bilirim. Renkler ve zevkler hiçbir şey ifade etmez bana…
Sonların başladığı yerden, başlangıçların son bulduğu yere
gidiyorum. Kara bir tren gibiyim yani, bir istasyondan bir istasyona,
hep aynı raylar üzerinde. Ben deliyim Ruhun içinde büyüyen
“SİYAH MATEMİ” atmak istercesine MAVİ’dir kalbim
Ellerim sensizliği anlatamayacak kadar titrek…
Ürperirim esen rüzgar “sol yanımın” boşluğunu anımsadıkça….
Gelme kalsın bu SOĞUK bana hatıra…Konuşurum ben duyma
SÖZCÜKLERİMİ tutamam …Gelme bir kahveyi KIRK YIL “
yarım bırakılan” “kırık fincanın kırıklarını” BİN YIL ödeyemem…..
